The Hellenic Awakening

This performance was commissioned by the HYPNOS project, an event at the Onassis Centre about the various forms the terms sleep and awakening can take. FYTA’s performance opened the first day of the event in the main foyer. 

​Bringing together language conspiracy theories, pseudo-scientific analyses, neonationalist rhetoric and insitutional critique, this was intended to be FYTA’s most edgy and vicious performance, attacking at once the greek art establishment itself as well as the preconceptions of the very audience that was watching.

​Built in the style of a public lecture - meets indoctrination ritual, the presentation mixed various types of unreasonable and reasonable rhetorics resulting in a psychotic overidentification spectacle about greekness and art purity.
​
In this exhibition, FYTA encountered the limits of grand institutions more than in any other spaces they have performed. The overidentification effect melted with reality somewhere on the way, as at the moment of the performance FYTA realised that a large part of the audience that have come to the exhibition as socialites actually rejoiced in the smart-arse neonationalist rhetoric. 

In the end, this was FYTA’s most tragic attempt at being relevant in a hopeless place. The limitations of such an extravagantly grotesque institution were felt on their skin. In that sense, The Hellenic Awakening is either their biggest flop or most successful work to date, depending on your perspective.

Αυτό το performance αποτελεί την συμμετοχή των ΦΥΤΑ στο HYPNOS project, ένα event στο Ωνάσειο με θέμα τον ύπνο και τις σημασιοδότησεις του στην τέχνη. Τα ΦΥΤΑ παρουσίασαν το δικό τους έργο την ημέρα των εγκαινίων στο φουαγιέ. 

Φέρνοντας μαζί συνομωσιολογικές θεωρίες για την ελληνική γλώσσα με ψευδο-επιστημονικές αναλύσεις, νεο-εθνικιστικούς λόγους και αντιθεσμικές κριτικές, τα ΦΥΤΑ στόχευαν στην παρουσίαση ενός ακραίου και κριτικά αιχμηρού έργου όπου θα επιτίθεντο τόσο στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή όσο και στο ίδιο το κοινό που θα παρακολουθούσε το performance. 

Έχοντας την μορφή μιας δημόσιας ομιλίας -στα όρια παραθρησκευτικής κατήχησης- η παρουσίαση συνδύασε λογικές και παράλογες επιχειρηματολογίες δημιουργώντας μία θεαματική ψυχωτική υπερταύτιση με επίκεντρο την ελληνικότητα και την καλλιτεχνική καθαρότητα.

Σ'αυτή την έκθεση, τα ΦΥΤΑ αντιμετώπισαν τις οριοθετήσεις των μεγάλων θεσμών περισσότερο από κάθε άλλη φορά. H υπερταύτιση ως στρατηγική προσέκρουσε στην ανελέητη πραγματικότητα του event καθώς κατά την διάρκεια του performance τα ΦΥΤΑ συνειδητοποίησαν ότι μεγάλο κομμάτι του κοινού που ήρθε στην έκθεση για το κοσμικό του πράγματος στην πραγματικότητα απήλαυσε το εξυπναδιάρικο νεο-εθνικιστικό αφήγημα του έργου. 

​Στο τέλος, τα ΦΥΤΑ απέμειναν με μια αίσθηση τραγικότητας στην προσπάθεια τους να έχουν ένα κριτικό αντίκτυπο σ'ένα απελπιστικό συγκείμενο. Τα όρια ενός τόσο εξωφρενικά γκροτέσκ θεσμικού πλαισίου είχαν ένα σχεδόν σωματικό αντίκτυπο πάνω τους. Έτσι, η 'αφύπνιση του ελληνικού έθνους' μπορεί να γίνει αντιληπτή ως η μεγαλύτερη τους αποτυχία ή επιτυχία, αναλόγως αναλυτικής προσέγγισης. 
​