Anthoiamata / Floweremedies

Floweremedies' are exercises on the psychoanalytic properties of FYTA/plants. In an interactive experiment that started at the Athens Biennale, we attempted the setup of a botanoacoustic therapeutic platform. More specifically, we asked from the audience of Biennale - friends, fans, celebrities, fashion icons, oncologists, new-age epistemologists, authorities, cumin - to fill in a simple but rather obscure in its purposes application. We read through those often abstract or bland answers, trying to find the intentions of the Big Other. Focusing our attention on the discontinuities, the vague points and the paradoxes of the applications, and using our creativity we built an uncanny space in which the initial responses are flourishing, unfolding in our free associations and merging with the FYTA world. In this new space, our botanical references, syneasthetic landscapes and hysterical expressions generate hysterical expressions and little stories of a scrutinising, bureaucratic, psychoanalytic nature. The final product is an album of 52 songs that are not quite. 52 emotional miniatures that build a spasmodic narrative. Mirroring the fragmented subjectivity of our applicants we build a psychotic soap-opera where every character trapped in her own personal universe is trying to connect, to co-create and to meet the other - or simply to deconstruct herself into her basic particles, not with a KABOOM, but with an aaaahhh [sigh...].

Τα 'Aνθοϊάματα' είναι ασκήσεις πάνω στις ψυχαναλυτικές δυνατότητες των ΦΥΤΩΝ. Μέσα από ένα διαδραστικό πείραμα που ξεκίνησε στην 4η Αθηνέζικη Μπιενάλε, επιχειρήσαμε το στήσιμο μιας βοτανοακουστικής θεραπευτικής πλατφόρμας. Συγκεκριμένα ζητήσαμε από το κοινό της Μπιενάλλε - φίλους, οπαδούς, σελέμπριτιζ, fashion icons, ογκολόγους, new-age επιστημολόγους, αρμόδιους φορείς, κύμινο - να συμπληρώσουν μια φαινομενικά απλή, αλλά και δυσνόητη στο σκοπό της αίτηση. Μέσα απ’τις συχνά αφαιρετικές ή βαριεστημένες απαντήσεις, αφουγκραστήκαμε πράγματα που οι συνομιλητές μας δεν προσπαθούσαν ακριβώς να πουν. Με λακανική εγρήγορση διαβάσαμε ανάμεσα στις γραμμές τις προθέσεις του μεγάλου Άλλου. Κεντράροντας, λοιπόν, την προσοχή μας στις ασυνέχειες, στις ασάφειες και στα παράδοξα των αιτήσεων αφήσαμε τη δημιουργικότητα μας να χτίσει έναν ανοίκειο χώρο μέσα στον οποίο οι αρχικές απαντήσεις εξελίσσονται, ξεδιπλώνονται και μέσα από μια σειρά ελεύθερων συνειρμών, ενώνονται με τον κόσμο των ΦΥΤΑ. Σ’αυτόν το νέο χώρο οι βοτανολογικές αναφορές εναλλάσσονται με συναισθητικά τοπία, γίνονται υστερικές εκφράσεις και μικρές ιστορίες στα πλαίσια μια εξονυχιστικής γραφειοκρατικής ψυχανάλυσης. Τα τελικά αποτελέσματα: 52 τραγούδια που δεν είναι ακριβώς. 52 συναισθηματικές μινιατούρες που χτίζουν ένα σπασμωδικό αφήγημα. Κατοπτρίζοντας την κατακερματισμένη υποκειμενικότητα των συζητητών μας χτίζουμε μια ψυχωτική σαπουνόπερα όπου κάθε χαρακτήρας εγκλωβισμένη στο προσωπικό της σύμπαν προσπαθεί να συνδεθεί, να συνδημιουργήσει, να συναντηθεί η απλά να αποδιαρθρωθεί στα βασικά της κομματάκια - οχι μ'ενα ΜΠΑΜ αλλα με ενα ααχ.